Χρόνου Λάφυρα / SPOILS OF HISTORY
Ατομική έκθεση της Εύης Αθανασίου / Evi's Athanasiou solo show
Διάρκεια έκθεσης | 8-23 Ιουνίου 2024
OPENING / ΕΓΚΑΙΝΙΑ: 8.6.24, 18:30 - 22:00
OPENING HOURS/ ΩΡΑΡΙΟ: 11:00-14:00 & 18:30- 21:00
CLOSED TUESDAY - WEDNESDAY AFTERNOON /
ΤΡΙΤΗ - ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΚΛΕΙΣΤΑ
Βουλευτικό - Ναύπλιο/ Vouleftiko - Nafplio
ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ
Σάββατο / Friday June 8th 2024,19:30
Περιπατητική Περφόρμανς «Το Τζαμί» / Walking performance "The Mosque"
by Evi Athanasiou / της Εύης Αθανασίου
Εντός του κτηρίου, έναρξη από τον επάνω κυρίως χώρο
(scroll down for english)
Εφαλτήριο
της ατομικής έκθεσης της Εύης Αθανασίου Χρόνου Λάφυρα αποτέλεσε ο
ίδιος ο χώρος του Βουλευτικού, ένα μνημείο εμπνευσμένο από τη βυζαντινή
αρχιτεκτονική, το οποίο διατηρεί ξεχωριστή θέση στη συλλογική μνήμη της πόλης. «Tο
λαμπρότερον και ωραιότερον δημόσιον κτίριον την σήμερον εις την Ελλάδα», όπως
έγραφαν το 1825 στη Γενική Eφημερίδα της Ελλάδος[1], είναι αξιοσημείωτο πόσες χρήσεις απέκτησε
ανά τους αιώνες.
Το εμβληματικό αυτό κτήριο του οθωμανικού αστικού ιστού είχε αρχικά λατρευτική χρήση, και σύμφωνα με τον θρύλο, χτίστηκε πάνω στον αιματοβαμμένο θησαυρό του Αγά Πασά. Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης μετασκευάστηκε από τζαμί στην πρώτη επίσημα διαμορφωμένη Βουλή, διατηρώντας μέχρι σήμερα την ονομασία Βουλευτικό. Έκτοτε, συνιστά σύμβολο της ελληνικής δημοκρατίας, διατηρώντας τη μαρμάρινη επιγραφή «Ενταύθα ελειτούργησεν η Βουλή των Ελλήνων 1825-1826 και 1827-1828». Στη συνέχεια, χρησιμοποιήθηκε ως δικαστήριο, και αντίστοιχα, το ιεροσπουδαστήριο μετατράπηκε σε φυλακή.
Οι έννοιες που απορρέουν από την ιστορία και τους θρύλους του κτηρίου, οι συνέχειες και οι ασυνέχειες αυτής της μακράς πορείας, κέντρισαν την καλλιτεχνική έρευνα της Εύης Αθανασίου, ώστε να δημιουργήσει in situ μια σειρά έργων γύρω από αυτά τα σύμβολα μνήμης ̇ τα έργα της γεννιόνται μέσα από δίπολα, αντιθετικά και οξύμωρα, όπως «Απληστία και Πίστη», «Βία και Εξιλέωση», «Επανάσταση και Τιμωρία», «Εξουσία και Δικαιοσύνη», «Παιδεία και Σωφρονισμός», «Πολιτισμός και Βαρβαρότητα».
Κάθε έργο συνδέεται άμεσα με
τη λειτουργία του Βουλευτικού και τις διαφορετικές χρήσεις του ̶ από λατρευτικός ναός (τζαμί) και σχολείο σε
Βουλή, φυλακή, και δικαστήριο. Τα έργα εσωκλείουν έννοιες διττές και πανανθρώπινες
που προκύπτουν μέσα από αυτές τις αλλαγές της ιστορίας, όμως είναι και κάτι
πέρα από αυτό ̇ η εικαστικός μέσα από τα έργα της διερευνά κατά πόσο μας
αφορούν αυτές οι έννοιες στις μέρες μας.
Οι διττές αυτές έννοιες, ως
όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι ιδιαζόντως επίκαιρες στο σήμερα. Σε μια
κοινωνία, όπου καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της παγκόσμιας θηριωδίας του
πολέμου, της έμφυλης βίας και της κοινωνικής ανισότητας, ο πολιτισμός ολοένα
υποχωρεί μπροστά στη βία και τη βαρβαρότητα. Ο μόχθος των πολλών σπαταλάται καθημερινά
στο όνομα της απληστίας των ολίγων και, παρά τη φαινομενική πρόοδο των
κοινωνιών, η θέση του ατόμου παραμένει διαρκώς επισφαλής και μετέωρη. Τα
θεμέλια οικοδομούνται με κύριο γνώμονα τον σωφρονισμό και τον φόβο της τιμωρίας.
Στο πλαίσιο αυτό, θα μπορούσαν άραγε η ιστορία και οι θρύλοι του κτηρίου να παραλληλιστούν με την ιστορία (οικο) δόμησης ολόκληρης της ανθρωπότητας, εκείνων που θυσιάστηκαν και θυσιάζονται για τον θησαυρό που πιθανώς θα καρπωθεί ένας τρίτος;
[1]Γενική Εφημερίς της Ελλάδος, 7/10/1825
2Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΡΓΩΝ: Οι μνήμες της θάλασσας
Σε αυτή στη τη δεύτερη ενότητα έργων της Εύης Αθανασίου μέσα από παρουσίες και απουσίες χαράσσονται και οι μνήμες της θάλασσας. Η θάλασσα, πολυτραγουδισμένη, απέραντη και παγκόσμια, αγκαλιάζει όλες τις ηπείρους και όλους τους λαούς. Το νερό αδιαμφισβήτητα είναι η κύρια πηγή της ζωής ̇ ο άνθρωπος αναπτύσσεται μέσα στο νερό του αμνιακού σάκου και συνεχίζει τη ζωή του χάρη στο νερό. Ήδη από την αρχαιότητα, οι άνθρωποι ήταν άρρηκτα δεμένοι με τη θάλασσα και εκτιμούσαν τα πολλαπλά οφέλη της. Σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, η θάλασσα και η φιλοσοφία ήταν σαν την ιατρική, και υποστήριζε ότι «Ανάμεσα στη φιλοσοφία και την ιατρική δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά», αναδεικνύοντας, έτσι, τις θεραπευτικές επιδράσεις του θαλασσινού νερού.
Η θάλασσα είναι πανανθρώπινη και κάθε άνθρωπος αναπτύσσει μια προσωπική σχέση μαζί της. Σε αυτή την ενότητα, η θάλασσα κυριαρχεί στις ζωές και στις ψυχές των ανθρώπων. Άλλοτε νοσταλγικά και άλλοτε ανάλαφρα, τα έργα διακρίνονται από μια εσωστρεφή, αρκετά ενδοσκοπική ματιά απέναντι στον άνθρωπο, ο οποίος κλείνεται στον εαυτό του με διάθεση στοχασμού ή ενατένισης, αναζητώντας το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής του. Σε αυτό το ενδιάμεσο διάστημα, ανάμεσα στη γέννηση και τον θάνατο που καλείται κάθε ανθρώπινο ον να διανύσει, συχνά βιώνει τη μοναξιά, τη φθορά, το αδιέξοδο ̇ όμως, παλεύει, ψάχνει έναν τρόπο να σωθεί. Έπειτα, ωστόσο, από κάθε «πτώση», κάθε «κάμψη», μέσα από μια νέα ανάσα, ο άνθρωπος αναδύεται ξανά.
Η θάλασσα αποτυπώνεται πότε μελαγχολική και πότε επικίνδυνη̇ φέρεται άλλοτε ως σύμβολο μοναξιάς, άλλοτε ως σύμβολο ελευθερίας και ανεμελιάς, μα πάντοτε ως ζωοδόχος που μέσα από την απεραντοσύνη της καλείται να εξαγνίσει ό,τι τον άνθρωπο βαραίνει.
Η
εικαστικός, μέσα από την έκθεση ως σύνολο, μάς καλεί να προβληματιστούμε, μα
και να αναζητήσουμε διέξοδο στα δυνητικά τέλματα που δημιουργούν τόσο η
κοινωνία στο άτομο όσο και το ίδιο το άτομο στον εαυτό του, μέσα από το
υπαρξιακό άγχος και τις καθημερινές ανησυχίες. Η φιλόσοφος Χάνα Άρεντ πολύ
εύστοχα είχε επισημάνει «Ακόμα και
στους πιο ζοφερούς καιρούς δικαιούμαστε να ελπίζουμε ότι θα φωτίσει και ότι ο
φωτισμός δεν θα έρθει από θεωρίες και έννοιες, αλλά μάλλον από το αβέβαιο,
τρεμάμενο και συχνά αδύναμο φως που κάποιοι άνδρες και γυναίκες με τη ζωή τους
και το έργο τους θα ανάψουν κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις και θα φωτίσουν
το διάστημα του χρόνου που τους δόθηκε πάνω στη Γη»[2].
Ας είναι, λοιπόν, η τέχνη, είτε μέσω του κοινωνικού της ρόλου είτε μέσω της
αισθητικής τέρψης, το μέσο που θα φωτίσει και τον ανθρώπινο νου, ώστε να
αναζητήσει το πραγματικό νόημα και να δώσει λύσεις στα καθημερινά του αδιέξοδα.
Επιμέλεια Έκθεσης | Θεωρητική Τεκμηρίωση: Σοφία Χρυσαφοπούλου, Ιστορικός τέχνης
[2] Χάνα Άρεντ, Άνθρωποι
σε ζοφερούς καιρούς, μτφρ. Δημήτρης Ψυχογιός, Αθήνα, Επίκεντρο, 2023
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
The starting point for Evi’s Athanasiou solo exhibition Spoils of History was Vουleftiko (First Parliament of Greece), a monument inspired by the Byzantine architecture, which retains a special place in the collective memory of the city. “The most brilliant and beautiful public building in Greece today”, as the The General Journal of Greece wrote in 1825[1], it is remarkable how many uses it has acquired over the centuries.
This emblematic building of the Ottoman urban fabric was originally used for worship, and according to the legend, it was built on the “bloody treasure” of the Aga Pasha. During the Greek Revolution, it was converted from a mosque into the first officially formed Parliament of Greece, retaining the name Vouleftiko until nowadays. Since then, it has been a symbol of Greek democracy, preserving the marble inscription "In this place, the Greek Parliament has been operated at 1825-1828". Later, it was used as a court, and accordingly, the seminary was converted from a place of learning into a prison.
This concepts that derive from the history and the legends of the
building, the continuities and discontinuities of this long course, stimulated
the artistic research of Evi Athanasiou, in order to create in situ a series of
works around these symbols of memory; her artworks are born out of dipoles,
contradictional and paradox senses, such as "Greed and Faith",
"Violence and Atonement", "Revolution and Punishment",
"Power and Justice", "Education and Penitentiary",
"Culture and Barbarism".
The
artworks of the exhibition are promptly related to the operation of Vouleftiko
and its different uses from a place of worship (mosque) or a school to a
parliament, a prison, and a court. The works enclose dual and universal
concepts that emerge through these turning points in history, but there is
something more to it; the artist through her artworks explores how relevant are
these concepts to us today.
It is evident that through the artworks, these dual concepts, as the two
sides of the same coin, are particularly relevant today. In a society where we
daily witness the global atrocities of war, gender-based
violence and social inequality, finally, brutalism and violence are
gradually growing threatening the stability of civilization. The wasted labor
in the name of the greed of the few is constant and ongoing and, despite the
apparent evolution of societies, the position of the individual remains
perpetually precarious and insecure. Society’s substructure is built on the
basis of peoples’ reformation and the fear of punishment.
In this context, could the history and the legends of this building be
compared to the history of construction of the entire humanity and with those
people who have been sacrificed and are being sacrificing every single day for
a "bloody treasure", which will be probably reaped by a third party?
In the second section of Evi Athanasiou's artworks, engraves the memories of the sea on human’s presence and absence. The sea, multisonged, vast and universal, embraces all continents and all people. Water is undoubtably the main source of life; man grows inside the water of the amniotic sac and continues his life thanks to water. Since antiquity, people have been inextricably linked to the sea and appreciated its multiple benefits. According to Hippocrates, sea and philosophy were like medicine, and he argued that “There is no great difference between philosophy and medicine” thus highlighting the healing effects of seawater.
The sea is universal and every
person develops a relationship with it. In the artworks, the sea has a great
influence in people’s life and soul. Sometimes in a nostalgic and sometimes in
a light-hearted way, the artworks are distinguished for a quite introspective
look towards man, who’ s closing in himself with a mood of contemplation,
searching for a deeper meaning of his existence. In this intermediate space,
between birth and death, that every human being is called upon to pass through,
he or she often experiences loneliness, the feeling of decay or comes to a
deadlock; yet struggles, looking for a way to
escape. However, after each "fall", each "bending", through
a new breath, human emerges again.
The sea, sometimes melancholic and sometimes dangerous, is occasionally a symbol of loneliness, occasionally a symbol of freedom and carefree living, but always a life-giver, which through its vastness is called upon to purify what weighs on man.
The artist invites visitors not only to reflect, but to also seek out a way of the potential stalemates that society imposes to the individual and the individual causes to himself through existential anxiety and everyday worries. The philosopher Hannah Arendt very aptly pointed out "Even in the bleakest of times we are entitled to hope that light will shine and that illumination will not come from theories and concepts, but rather from the uncertain, shaky and often weak light that some men and women by their lives and work will under any circumstances kindle and illuminate the space of time given to them on Earth[2]”. Let art, then, either through its social role or through its aesthetic appeal, be the means that will also illuminate the human’ s mind, so that it may seek true meaning and provide solutions to its daily stalemates.
Curated by Sofia
Chrysafopoulou, Art historian
[1] The General Journal of Greece, 7/10/1825
[2]Hannah Arendt, Man
in dark times, translated in Greek by Dimitris Psychogyios, Epikentro
Publications, Athens, 2023
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σύντομο
Βιογραφικό της Εύης Αθανασίου
H Εύη Αθανασίου ζει και εργάζεται μεταξύ
Αργολίδας και Αθήνας. Σπούδασε εφαρμοσμένη ζωγραφική και χαρακτική
(1994-1998) στο Πανεπιστήμιο Middlesex του
Λονδίνου, όπου ολοκλήρωσε και τον μεταπτυχιακό κύκλο
σπουδών της στον Σχεδιασμό Πολυμέσων (1998-2000). Κατά τη διαμονή της στη
Νέα Υόρκη στράφηκε στον δημιουργικό πειραματισμό ̇ εκεί, ήρθε σε επαφή με το
χοροθέατρο, γεγονός που επηρέασε την αισθητική στα διαδραστικά της βίντεο και στις
εγκαταστάσεις της. Καταλυτική για το χαρακτικό της έργο υπήρξε και η γνωριμία
της με τον ζωγράφο και χαράκτη Γιώργο Βαρλάμο το 2010. Από το 2013 κι έπειτα, στην
εικαστική της πρακτική καταπιάνεται αρκετά με την περφόρμανς, καθώς ενδιαφέρεται
για τη ζωντάνια του συγκεκριμένου είδους έκφρασης ̶ σε αυτό που εκτυλίσσεται στο «εδώ και στο
τώρα». Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις (όπως «Η Αναπνοή της μνήμης»
Φουάρ Art Gallery, Αθήνα, 2022| «Καταδύσεις»| Πολιτιστικό Κέντρο Χώρας Αμοργού,
2018| «Γόνιμες Ενσαρκώσεις» Εργαστήριο Τέχνης ΚΟλάζ, Αθήνα, 2017, «Πνοές
Διακοπών» Βιβλιοθήκη Κεντρική Πλατεία Οξυλίθου Ευβοίας, 2015) και έχει λάβει
μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις (όπως στην 22η
Τριενάλλε Χαρακτικής - Grenchen Ελβετία, 4ο Print Festival Νόστος, Αθήνα |
Βiennale 2 – Θεσσαλονίκη κ.α.).
Είναι ιδρύτρια του Πολυεργαστηρίου Τέχνης κΟλαζ.
Παράλληλα, είναι μέλος του μουσικού συνόλου
Δαναΐδες, σε μουσική διεύθυνση του Αντρέα Ρεντούλη και της δημοτικής χορωδίας Ναυπλίου,
με μαέστρο το Θεοδόση Αντωνιάδη, συμμετέχοντας σε πολλές μουσικές συναυλίες
στην πόλη του Ναυπλίου.
Short CV of Evi Athanasiou
Evi Athanasiou lives and works between Argolis and Athens. She studied applied painting and printmaking (1994-1998) at Middlesex University, London, where she also completed her postgraduate studies in Multimedia Design (1998-2000).
During her stay in New York she turned to creative experimentation there, came into contact with the dance theater, which influenced the aesthetics in the interactives of the video and in its facilities. She was a catalyst for her engraving work and her meeting with the painter and engraver George Varlamos in 2010. From 2013 onwards, in her visual practice she deals a lot with performance, as she is interested for the vitality of this particular kind of expression ̶ in what unfolds in the "here and now".
He has held solo exhibitions (such as "The Breath of Memory" Foare Art Gallery, Athens, 2022| "Diving"| Amorgos Cultural Center, 2018| "Fertile Incarnations" Collage Art Workshop, Athens, 2017, "Holiday Breaths" Library Central Square Oxylithou Evia, 2015) and has taken part in several group exhibitions (as in the 22nd Triennale of Engraving - Grenchen Switzerland, 4th Print Festival Nostos, Athens | Biennale 2 - Thessaloniki etc.).
She is the founder of the Kolaz Art Workshop.
At the same time, he is a member of the musical ensemble Danaides, under the musical direction of Andreas Rentoulis and the municipal choir of Nafplion, with conductor Theodosis Antoniadis, participating in many musical concerts in the city of Nafplion.
Ιστοσελίδες: www.artev.eu,
evartoscopic.blogspot.com
Κανάλι:www.youtube.com/@evweb01/videos
Instagram: https://www.instagram.com/artev.eu/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου